Takımı UEFA Avrupa Ligi şampiyonu olurken dahi spot ışıklarının ve kutlamaların arka planında kalmayı tercih eden, sert yapısının ardında utangaçlık taşıyan bir simge.

Artık Lazio maçlarında, ağzında sakızıyla göremeyeceğiz bu dehayı. Dehasını sadece yeşil sahalarda göstermeyen, çok bilindik bankacılık hikayesinde de bu hünerlerini sergileyen bir insan. Onun başkent ekibinden ayrılışı da tam olarak onun stilinde oldu.

Tazminat bedelini ya da sezonun geri kalanında alabileceği maaşı masada bırakarak, hatta potansiyel İtalya Kupası zaferini de göz ardı ederek gitti Lazio’dan. Çünkü o artık yaptığından keyif almıyordu. Bankacılıktan teknik direktörlüğe geçişinin altında da bu yatıyordu. Şimdilerdeyse her şeye başkaldıran bu adam futboldan keyif almıyor. Bu sezon defalarca futbolun artık eğlenceli olmadığını, sıkıştırılan fikstürdeki maç temposu ve bunun hazırlık aşamasındaki antrenmanlarda artık kendine bir konfor alanı açamadığından şikayetçiydi. Onun en büyük alameti farikası ise antrenman metotlarıydı.

Sarri’yi bugün herkesin aklına kazıyan performansı Napoli günlerine dayanıyordu. O takımın rekortmen Juventus’a dahi diş geçirebilecek kadar yüksek potansiyele ulaşması tesadüf olabilir miydi? Bunu bu şekilde temellendirmek büyük bir hakkaniyetsizlikten öte geçmez. Yaptırdığı çalışmalarla Sicilyalıları bir makinaya dönüştürmeyi başarmıştı. Chelsea günleri ise onun karakterine zıt düşüyordu. Orada daha fazla maç, baskı ve yüksek egolar vardı. Tuchel’in Devler Ligi zaferine kadar Chelsea’nin en büyük başarısını kazanması bile onun Londra kalmasına imkan sağlamadı. Yaşanan ayrılık sonucu muhtemelen içinde ukde kalmamıştı. Tek sezonluk Juventus macerasında kazanılan lig zaferi onu tatmin etmiyordu çünkü o bir hikaye yazmak istiyordu. Onun amacı kupalar kazanıp, ününe ün katmaktan ziyade mutlu olmaktı. 1 senelik futbol arası sonrası 2021’in yazında Lazio’nun başına geçmesi sadece başkentin mavileri için değil Serie A futbolu için de yeni maceraların başlangıcı anlamına geliyordu.

Sezon başında Simone Inzaghi Inter’in, Jose Mourinho Roma’nın, Luciano Spalletti Napoli’nin, Massimiliano Allegri Juventus’un, Vincenzo Italiano ise Fiorentina’nın başına geçmişti. Kısacası Francis Ford Coppola’nın kurduğu masanın bir benzeri Serie A’da hayat buluyordu.

Lazio taraftarı ise Inzaghi’nin Inter’e kaptırılmasının hayal kırıklığını yaşamaya fırsat bulmadan bir dâhinin takımın başına geçmesinin mutluluğunu yaşıyordu. Üstelik yıllardır süren kupa travması atlatılmış, kulüp yeniden içinde barındırdığı yüksek potansiyeli keşfetmişti. Bunun devamındaki destanı yazmak için futbola büyük motivasyonla dönen Sarri’den daha iyi aday kim olabilirdi ki? Aklındakini söylemekten korkmayan bir koç, büyük beklentileri olan bir hayran kitlesi ve tutarsız davranışlarıyla İtalya futbolunun simgelerinden başkan Claudio Lotito.

Aslında Lazio’nun 2021/22 sezonuna başlangıcı da Sarri’nin başkentteki günlerinin bir nevi ön gösterimi oluyordu. Üst üste alınan birkaç ikna edici galibiyet, birkaç acı verici mağlubiyet ve orta alt sıra takımlara karşı sinir bozucu beraberlikler. Sarri'nin Lazio'su büyülü galibiyetler yaratma yeteneğine sahipti, her şey yolunda gittiğinde durdurulamaz bir güç olabiliyordu ancak benzer veya daha yüksek kalibreli takımlara karşı yetersiz kalıyorlardı. Yönetim her şeyin daha iyisini istiyordu. Görevdeki ilk yılında mavi beyazlılar, Serie A tablosunu ezeli rakipleri Roma'nın bir puan önünde, Juventus'un altı puan gerisinde beşinci olarak tamamlayarak Şampiyonlar Ligi elemelerini kaçırdı. Her ne kadar Inzaghi'den bir adım geri gibi görünse de Sarri'nin işleri yoluna koymak için zamana ihtiyacı olduğu bir sır değildi. Taraftar, bu gidişattaki sorumluyu teknik direktörden çok başkan olarak bellemişti üstelik. Rakipler hep yüksek kalibreli transferlere giderken Lazio eldeki imkanları zorlayacak işler bile yapmıyordu transfer masasında. Bu iklime rağmen takımın başında bir deha ve mucit vardı. Lazio 2022/23 sezonunu, şampiyon oldukları son sezon 99/00’dan sonra en üst basamakta bitiriyordu. Proje kâğıt üzerinde kusursuza yakın işliyordu. 74 puanla 2. olan başkentliler, Napoli’nin yaptıklarını yapmamak için hiçbir neden göremiyorlardı ya da görmek istemiyorlardı. Çünkü onlara göre asıl sorun başkandı. Neredeyse tüm dünya sezon sonunda Sergej Milinkovic – Savic’in takımdan ayrılacağını biliyordu. Onun benzerini bulmak ve Lazio’ya getirmek elbette imkansızdı ama taraftarın beklentisi Sırp efsanenin en azından ikamesinin takıma katılması yönündeydi. Bu da boşa çıkacaktı. Daichi Kamada ve Matteo Guendouzi beklentilerin ve ötesinde, Sarri’nin oyun planında çok geri kalacak isimlerdi. Üstelik takımın öne sivrilen isimleri Ciro Immobile, Luis Alberto ve Felipe Anderson çok memnun gözükmüyordu. Sarri’nin taviz vermeyen yapısı onlara çok uygun değildi. Sarri ise defalarca takımın birden fazla turnuvaya kaldıramayacağını dile getiriyordu. Güvensizlik artık başkentte en üst seviyeye ulaşmıştı.

Bayern Münih’e karşı İtalya’da alınan galibiyet kulüp tarihine geçecek kadar değerliydi onlar adına. Yine de bu maçın ardından Bologna ve Fioretina mağlubiyetleri de hiç şaşırtıcı olmuyordu. İşlerin artık daha iyiye gitmeyeceğini Maurizio’dan daha iyi kavrayacak kimse yoktu. Alacaklarını bırakıp, hayal kırıklıklarını alarak istifasını sundu ve Claudio Lotito hiçbir itirazda bulunmadan İtalyan futbolunun en çılgın karakterlerinden birinin kulüple bağlantısını kesen kağıtlara imzasını attı.

İsmi şimdiden birçok büyük kulüple anılan Sarri için doğru durak hangisi olacak soruları çok anlam taşımıyor. Çünkü Maurizo kendi doğrularını hisseden ve yaşayan bir ikon olarak birçok teknik direktörden ayrılıyor. Futbolun marketing ya da PR kısımlarına takılmadan doğru bildiği şeyleri yapmaya devam edecek olan İtalyan, büyüleyici oyun planlarıyla modern futbolun diyagramını çizmeye devam edecek.